“Nieuwe berichten voor u op Mijn CZ”. Ik klik op de link in de mail die me naar de berichten pagina brengt. Iets oninteressants over mij polis. Ik wil bijna wegklikken als mijn oog toevallig op een wat ouder berichtvalt. “Akkoordverklaring” staat in het onderwerp. Ik open het bericht en lees dat dit gaat over de akkoordverklaring van mijn PGB.

“Uw indicatiestelling is geldig tot en met 01-09-2021.”

Ik kijk naar de datum op mijn laptop: 06-08-2021. Mijn nekharen gaan overeind staan. Dat is dus nog minder dan een maand! Hoe heb ik dit gemist? Normaliter krijg ik hier toch bericht van? Ik lees verder:

“Eindigt uw akkoordverklaring in 2021 dan ontvangt u ongeveer twee maanden voor de einddatum een
bericht van ons. Hierin geven wij aan wat u moet doen als u na die einddatum nog verpleging en/of verzorging nodig hebt.”

Ik kijk in mijn CZ berichten inbox, maar kan nergens een bericht vinden over de afloop van mijn PGB. Ik bel het CZ. Na enige tijd krijg ik een vriendelijke mevrouw aan de lijn en vertel ik mijn verhaal, waarop ze zegt: “Ik begrijp u volkomen, maar het was nogal een administratieve rompslomp voor ons om alle budgethouders een reminder te sturen, waardoor we ervoor hebben gekozen om dat niet meer te doen.” Even sta ik perplex. Het is voor hén een administratieve rompslomp?! Ik voel woede opkomen. “Pardon?”
Zeg ik. De mevrouw verteld dat ze er meerdere klachten over heeft gekregen, maar dit nu eenmaal de gang van zaken is (geworden). “En nu?” Vraag ik paniekerig. “Als het je zou lukken om volgende week de indicatie in te leveren dan moet het goed komen.” Zegt ze.

Snel bel ik de wijkverpleegkundige die twee jaar geleden ook mijn indicatie heeft gedaan. “Jeetje, ja, dat is wel erg kortdag.” Zegt hij. “En ik ben komende week op vakantie.” In mijn hoofd vloek ik de ergste ziektes bij elkaar. “Is er iemand anders die kan komen?” “Nee, momenteel ben ik de enige die dit in Nijmegen doet.”
Zegt hij. “Misschien kun je het CZ nog een keer bellen en even de situatie uitleggen? Dan kom ik na mijn vakantie meteen bij je langs om het allemaal te regelen.”

Uiteindelijk wist ik twee weken later de indicatie in te sturen, zo’n anderhalve week voor de afloop van mijn PGB. Tot mijn grote verbazing werd deze indicatie binnen één week goedgekeurd. Weer stond ik even perplex. Nu staat er op 01-07-2021 in hoofdletters in mijn agenda: “NIEUW PGB AANVRAGEN”.

Support Magazine; Vakantie editie

“Hey zussen, zullen we deze zomer samen op vakantie?” Vraagt Tess in onze groeps-app ‘Sisterpact excl’. Die ‘excl.’ staat voor: zonder vriendjes. Tess (23), Noor (21) en ik hebben ook een inclusieve groeps-app, alleen daar zit sinds juni geen aanhang meer in. “Ik had alleen ook al aan Marlon beloofd om ook met haar een
vakantie te boeken, vinden jullie het anders leuk als zij ook meegaat?” Stuur ik terug. “Zullen we anders allemaal één vriendin meenemen?” Stelt Noor voor.

En zo vertrokken we een aantal weken later met twee auto’s, vijf krultangen, veel te veel kleren, één duwrolstoel en acht meiden richting Frankrijk. In Lille had ik een Instagram-waardige AirB&B geboekt waar we de eerste avond heerlijk hebben gegeten, cocktails gedronken en tot laat nog in ons mini zwembadje
hebben gedobberd totdat onze tenen en vingers helemaal waren verrimpeld.

Op dag vier besloten we een dagje naar Parijs te gaan met het openbaar vervoer. We zochten precies uit welke metro en trein we moesten hebben en die ochtend stond iedereen (wonder boven wonder) om 09:00 uur klaar voor vertrek. Eerst vijf minuutjes lopen naar de metro en daarna nog twee uurtjes met de trein, dan zouden we mooi rond 12:00 uur aan de koffie kunnen zitten met uitzicht op de Eiffeltoren. Ik ging mee in mijn Quickie duw-rolstoel en om beurten zou iedereen mij een uurtje duwen.

Eenmaal aangekomen bij de metro pak ik met Tess de lift naar beneden, lopen we door de poortjes en kunnen we super makkelijk in een keer de metro inrijden met de rolstoel. Na ongeveer een kwartiertje stappen we weer net zo makkelijk uit. Terwijl de rest de roltrap naar boven pakt, staan Tess en ik voor de lift te wachten. “Hij duurt wel lang hè?” Zeg ik. Tess kijkt op van haar mobiel en drukt nog een keer op het liftknopje. Dan komt er een schoonmaker naar ons toe. “It’s broken.” Zegt hij. Tess en ik kijken elkaar aan. Lekker dan. Tess pakt haar mobiel en belt Noor. “Kunnen jullie allemaal even naar beneden komen?”

“Oke, Noor pakt voor, Fleur links, ik rechts en Marlon komt achter ons staan, we kunnen dit!” Zegt Tess. Iedereen gaat paraat staan en langzaam duwen we de rolstoel de roltrap op. Heel even voel ik hem
wegglijden, maar dan stabiliseert hij en gaan we met z’n alle omhoog. “We got your back baby.” Zegt Tess glimlachend.

Om 12:00 uur zaten we heerlijk aan de koffie met uitzicht op de Eiffeltoren.

Support Magazine; Leven, wonen en werken.

Vertuizen, oftewel: in je huis verhuizen. Wat ongeveer half Nederland deed toen we door corona ineens massaal hele dagen thuis kwamen te zitten en alle gekleurde muren, verlepte huiskamerplanten en de canvassen aan de muur ineens met een ongekende vaart op ons afkwamen. Het is dan ook niet gek dat het
aantal nieuwe gebruikers van Pinterest is toegenomen met tien procent. Ongeveer een jaar voordat corona ongewenst de Nederlandse grens passeerde besloot ik om een muur blauw te verven. Heel erg blauw. Koningsblauw om precies te zijn. Paste leuk bij mijn roestkleurige velvet bank. Althans, dat is wat het digitale prikbord (Pinterest) mij liet geloven. En ik moet zeggen: niets was minder waar. Totdat ik ineens heel veel naar die muur moest kijken. Bizar hoe bepaalde kleuren op je af kunnen komen. En dus stortte ik mij opnieuw in de wereld van Pinterest. Deze keer met een nieuwe doel: rust en koelte. En daarvoor moest allereerst die blauwe muur weer wit.

Klussen met twee linkerhanden is lastig, maar zonder handen is dat nóg lastiger kan ik je vertellen. Ik bel mijn beste vriendin én klus-koningin Marlon. “Hé schatje, met mij. Als ik nou spullen en eten regel voor vanavond, kom jij dan mijn blauwe muur weer wit verven…?” Vraag ik hoopvol. “Wat? Ben je nu alweer klaar met blauw? Dat zit er nog geen jaar op!” Roept ze door de telefoon. Marlon heeft de muur destijds ook blauw voor me gemaakt dus ik weet nu even niet of ze mijn vraag grappig of irritant vindt. “Eh… ja.” Zeg ik zacht. “Ik snap je wel”, zegt ze. “18:00 bij jou vanavond?” “Ik haal sushi!” Roep ik enthousiast.

Een paar uur later staan we, gewapend met verfkwasten, te kijken naar de blauwe muur en ik besef me dat ik over weinig dingen zo zeker ben geweest als dit. Ik zet de muziek aan, draai het volume omhoog en op het ritme van Rihanna reageren we al onze haat-aan-jongens af op de koningsblauwe muur. Na een tijdje roept Marlon: “Waar is het andere blik?” Ik kijk haar vragend aan. “Het tweede blik verf!” Roept ze.“Dit is toch niet alle verf?” “Jawel”, zeg ik zenuwachtig. “Gewoon een litertje.” Marlon slaat haar handen voor haar ogen en begint te lachen. “Eef, over deze blauwe kleur moeten minimaal drie witte lagen. Met dit litertje bedekken we nog niet eens de hele muur. Dat wordt morgen weer sushi vriendin.”